kavuşmak olsun gün, sürgün versin umut , yemyeşil sarmaşıktan sarmalaya sarmalaya, özlem, alda gamzeli bir gül hoyrattır soluğumda vakitsizdir açışları, gülüşleri hatırlatır sessizliğin sesi, hüzünlü gün doğuşları, sarılır boynuma mavi bir fularda vakit hasat vakti gün soyunur yeşil urbaların cam eşiğinde yürür tacını tahtını devire devire bir gonca güldendir boyun büküşleri, fırtınan eser camı çerçeveyi döke döke perdeler düşer, kokunu sala sala ben ölürüm, ya da öldüğümü sanırım öyle cansız , kolsuz, kanatsız görenler uyur sanır, ya da sandığını sanır onlar mı sanır, ben mi sanıyorum bilmem, bildiğim hep aynı kirpiklerin öpüşü hep aynı düş , belki kabus, belki bilinçli, bilinçsizlik, belki de zihnimin oyunları vakitli , vakitsiz akıldan,terki diyardır alda bir gül, yeşilde bir sarmaşık, mavide bir martı, canda kanatsız bir serçe…   Sibel Karagöz