Tenhada yanık ekmek yediklerini kusarak Ağaran güne uykusunu sürüyor, her sabah Bakma kaybeden derelerin tozuna paslarla Derin yaralara su dökerek, bir de ölüm ekliyor Utanmadan, konuşuyor… İnsan, amacı imana dudak dayayıp Kalbi ile hâline zikir sızdırması elzem, Su tertemiz diye yıkanmadan evvel… Günahın noktalarına bel veriyor bir eziyet Kocaman oluyor haykırmak nafile sonra. Medeni yularını çorbaya bandırıyor Kurtlar arasında kutlama düzenini Vicdanının elinden alarak gururla Namussuzluk ve haysiyetsizlikle Gayba sürgün ediyor… Uğurlar ola! ‘Tan kızıl kan içinde o yalnız ağlayarak Hürriyete masum sunmuş, namus oluyor. Tarifsiz duygular ay ışığında uyumuş Kudretini zevkinden istiyor, bir kadeh daha… Dahası var: Karşı karşıya yaka pembe Vuslat hezeyan içinde muhalif tıynetle, Olmuş oluyor sonra, sonra ağır kokuyor. Sevdiğim ile sevgilim kaçak, düş gerçek Ya ölüm bir sonsuz ama dil eskimiş artık Cüret etmek cesaretle yalnızken ruh Daha huzurunu bozarak tenhaya damla Öpücükleri ıslak oluyor çocuk altlarında… Derelere dökülmüş kuru günahı tertemiz Olması mümkün olmayan cahile ya, der Kendisinin kızıl bir sahaya hortlamasına Utanmazlar eyvah ederi, ne büyüktü, öldü. HASAN AKBAL