Gazetecilik yaşantım süresince en çok zorlandığım şeylerin başında sevdiğim insanların vefat ya da ayrılık haberini yapmak gelir. Elim klavyeye gitmez, Duygular yüreğimde, Kelimeler boğazımda düğümlenir. İşte o anlardan birini yaşıyorum bugün. Benim için bir bürokrattan, bir yöneticiden çok öte, Ailece yakından tanıma onuruna erdiğim, Bir akrabadan çok yakın, Öz ağabeyim gibi sevdiğim, Sadece benim gönlümde değil, Kendisini tanıyan 7’den 70’e herkesin gönlünde taht kuran, Çocukla çocuk, büyükle arkadaş olan, Yaptığı kamu görevine, kişisel ilişkilerini asla karıştırmayan, Devletin menfaatlerinden başkasına hizmet etmeyen, Siyaset kurumunun değil, Devletin hizmetkârı olduğunu hissettiren, Çarşıda, pazarda, halkın arasında her an herkesin görebileceği, Halkın adamı, Kozluluların has hemşerisi, Adam gibi adam, Yaşayan Efsane Cengiz Kurtoğlu’nun bile gördüğünde, Kollarını açarak, ‘Hüseyin ağabey’ diye kucakladığı, Bir Hüseyin Ergi rüzgârı, bir Hüseyin Ergi efsanesi gelip geçti Kozludan… Kozlu seni asla unutmayacak sevgili Kaymakamım. Eminim sende Kozlu’yu hiç unutmayacaksın. Artık Kozluluların öz hemşerisisin! Dilerim veda yemeklerinde ifade ettiğin gibi Kozlu’ya sık sık geleceksin. Bir kardeşin olarak yüz yüze ifade ettiğim gibi, Tekrar söylüyorum, evim Kozlu’daki evindir. Umut ediyorum bundan sonra da irtibatımız hiç kopmayacak. Bende sizi her gördüğümde Cengiz Kurtoğlu gibi, Kollarımı açıp,’Hüseyin ağabey’ diye kucaklayacağım. Tüm kalbimle ve en içten duygularımla; Size, değerli eşiniz hanımefendiye, Ve oğlunuz kıymetli kardeşim Hasan’a, Biricik kızınız, dünya tatlısı torununuz, Ve tüm sevdiklerinizle birlikte sağlık, Huzur ve mutluluk dolu bir yaşam diliyorum.